Het is lang geleden dat ik nog zo moe was. Meestal betekent dat dat mijn vaderschapsvaardigheden (iemand zou hier een mooi woord voor moeten verzinnen) op een dieptepunt zitten. Maar voor het eerste instopmoment in twee weken wilde ik me niet laten kennen.

Eens Anna en Lotte in bed en toegedekt, zette ik me tussen hen in en begon te vertellen. Niet de gebruikelijke dienstmededelingen, niet de vertrouwde vaste bedtijdmantra, die heel eigen bezwering die ik gebruik. Wel een meanderende terug- en vooruitblik, het leuks dat kwam en komt, een korte vraag ertussen, alles op verhaaltoon. Zo onverwacht loom ontspannen als dat enkel kan na een dag vol zon en drukte. De oogst was ernaar: instant happiness, zonder cola. Verliefde schitteroogjes.

Nog één keer slaapwel. Ze draaiden zich om en ik hoorde ze niet meer.