Wij bewaren onze drankvoorraad in de kelder. Daar zitten ook twee ‘geheime kindjes’. Ze heten Winnie en Lander en soms horen we ze ‘spelen met de drankjes’. Geloven Anna en Lotte dit? Allicht al een tijdje niet meer. Hebben ze dat eigenlijk ooit gedaan? Dat is… onduidelijk. Is het een grap, dan? Nee, niet echt. Gekdoenerij van de niet langer grappige soort, die tot een soort traditie geworden is. Zoals de ‘snot met prut’ die Johan Heldenbergh zijn kinderen wel eens serveert als Joke Devynck niet thuis is om te koken. (Tweelingouderschap, dan pik je dus dit soort artikels op…)

Anyway, terug naar onze denkbeeldige huisgenoten Winnie en Lander. Niet te verwarren met onzichtbaar. Dat is nog nooit geopperd. Soms komen Anna en Lotte thuis van school en hebben ze ergens de geheime kindjes uit de kelder gezien; dan zijn ze blijkbaar even ontsnapt.

Nu zit er in onze woonkamer een gaatje in de vloer, restant van een onvolkomen verbouwing. Dat dekken we al jaren af met tape, in afwachting van een definitieve herstelling (een werkje van 10 minuten, I know).

Dus, deze week, je voelt het al komen, na wat prutsen aan de afdekkende tape: ‘Ik zie iets bewegen, papa.’ ‘Het zijn de kindjes in de kelder.’